Film „Pukając do drzwi” z 2023 roku, wyreżyserowany przez M. Nighta Shyamalana, to kolejna opowieść o nadchodzącej apokalipsie, ale tym razem z niezwykle osobistym i emocjonalnym wymiarem. To historia, która nie tylko stawia bohaterów w obliczu globalnej zagłady, ale przede wszystkim zmusza ich do podjęcia niewyobrażalnej decyzji. Film oparty jest na powieści Paula Tremblaya „The Cabin at the End of the World”, ale jego zakończenie znacznie odbiega od literackiego pierwowzoru.
Apokalipsa i wybór, który może wszystko zmienić
Główni bohaterowie, Eric i Andrew, wraz ze swoją adoptowaną córką Wen, spędzają czas w leśnej chacie, gdy nagle ich spokój zakłóca pojawienie się czworga nieznajomych. Leonard, Sabrina, Adriane i Redmond twierdzą, że zostali poprowadzeni przez wizje, które zwiastują koniec świata. Według nich, jedynym sposobem na powstrzymanie apokalipsy jest to, by jedna osoba z rodziny dobrowolnie poświęciła swoje życie.
W miarę rozwoju fabuły sytuacja staje się coraz bardziej dramatyczna. Gdy Eric i Andrew odmawiają podjęcia decyzji, członkowie grupy zaczynają po kolei umierać, każde z ich śmierci związane jest z kolejnym kataklizmem na świecie.
W finale filmu to Eric decyduje się na poświęcenie, wierząc, że jego śmierć może uratować świat. W ostatnich scenach Andrew i Wen opuszczają chatę w aucie Leonarda, świadomi ogromu straty, ale z poczuciem, że decyzja Eric’a miała sens.
Dlaczego to właśnie ta rodzina została wybrana?
W filmie nie pada jednoznaczna odpowiedź na pytanie, dlaczego to Eric, Andrew i Wen zostali wybrani do podjęcia tak dramatycznej decyzji. Nawet grupa Leonarda przyznaje, że nie zna powodu. Leonard jednak sugeruje, że to czystość i siła miłości między Ericiem a Andrew były tym, co wyróżniało ich na tle innych.
Choć mogli trafić do dowolnej chaty, to jednak siła relacji Eric’a i Andrew — ich wzajemne oddanie, walka o prawo do rodzicielstwa i nieustępliwość w obliczu przeciwności — mogły być kluczowe. Być może to właśnie ich bezwarunkowa miłość uczyniła ich „ostatnią deską ratunku” dla świata.
Czy apokalipsa była prawdziwa, czy to tylko zbieg okoliczności?
Jednym z najciekawszych aspektów filmu jest to, że widzowie nigdy nie otrzymują stuprocentowej pewności co do prawdziwości nadchodzącej apokalipsy. Katastrofy prezentowane w wiadomościach mogły być przewidziane i odpowiednio zaplanowane przez grupę, by wywrzeć presję na rodzinie.
Jednak zakończenie filmu sugeruje, że ofiara Eric’a faktycznie zatrzymała kataklizmy: samoloty przestają spadać, wirus ustępuje, a wody cofają się po tsunami. Film pozostawia jednak miejsce na interpretację i nie narzuca jednej odpowiedzi — wszystko zależy od tego, w co chce wierzyć widz.
Pukając do drzwi. Dlaczego to Eric się poświęcił a nie Andrew?
Eric w pewnym momencie osiąga wewnętrzny spokój. Czuje, że to właśnie Andrew ma w sobie siłę, by żyć dalej, opiekować się Wen i walczyć o dobro innych ludzi. Andrew jako prawnik broniący praw człowieka był kimś, kto nigdy nie przestawał wierzyć, że warto walczyć.
Eric wierzył, że jego partner poradzi sobie po stracie, a jego determinacja i sceptycyzm mogą mu pomóc przetrwać. W filmie to Eric podejmuje decyzję z miłości — dla rodziny i dla świata.
Dlaczego grupa Leonarda nie mogła zabić żadnego z partnerów?
W świecie przedstawionym w filmie, tylko Eric lub Andrew mogli dobrowolnie złożyć ofiarę. Jeśli ktokolwiek inny dokonałby morderstwa, ofiara nie miałaby znaczenia i apokalipsa by nastąpiła.
Ofiara musiała wynikać z wolnej woli i miłości — to właśnie ten aspekt czyni całą historię tak bolesną. Gdyby decyzja była wymuszona, straciłaby wartość, a idea miłości jako ratunku dla świata ległaby w gruzach.
Kim naprawdę był Redmond i dlaczego zataił tożsamość?
Redmond w rzeczywistości nazywał się Rory O’Bannon i był osobą, która kiedyś brutalnie zaatakowała Andrew w barze. To właśnie ten incydent skłonił Andrew do zakupu broni. Andrew podejrzewał, że atak na ich rodzinę nie był przypadkowy.
Redmond mógł zataić swoją tożsamość, by nie zburzyć zaufania reszty grupy. Być może chciał odkupić swoje winy, a ujawnienie przeszłości mogłoby zagrozić misji.
Czy Eric rzeczywiście zobaczył coś nadprzyrodzonego?
Eric w pewnym momencie twierdzi, że widzi „postać światła” za Leonardem, co utwierdza go w przekonaniu, że apokalipsa jest prawdziwa. Jednak Eric cierpiał na wstrząs mózgu i był bardzo wrażliwy na światło, więc mogło to być jedynie omamem.
Czy to była prawda, czy projekcja jego umysłu — tego się nie dowiadujemy. Dla historii nie miało to jednak znaczenia. Ważniejsze było to, że Eric uwierzył, co dało mu odwagę do podjęcia decyzji.
Grupa Leonarda jako nowa interpretacja Jeźdzców Apokalipsy
Eric zauważa, że każdy z napastników reprezentuje współczesne wcielenie Jeźdzców Apokalipsy: Leonard jako Przewodnik, Sabrina jako Leczenie, Adriane jako Opieka, a Redmond jako Złośliwość. Nie kierują się zemstą ani fanatyzmem, lecz przekonaniem, że działają dla dobra ogółu.
Każde z nich chciało pomóc światu bardziej niż pozwalał im na to ich zawód czy życie. W ich oczach poświęcenie było konieczne, choć bolesne.
Jak film zmienia przesłanie książki
Film M. Nighta Shyamalana wyraźnie odbiega od treści powieści Paula Tremblaya. W oryginale to Wen ginie przez przypadek podczas walki o broń, co prowadzi do tego, że żaden z partnerów nie chce złożyć ofiary. W tej wersji historia nie daje odpowiedzi, czy apokalipsa rzeczywiście się wydarzy.
Tremblay postawił na przesłanie: prawdziwa miłość przetrwa nawet w obliczu tragedii. Film natomiast prezentuje ofiarę jako konieczny akt, co niektórzy krytycy uznali za kontrowersyjny wybór, ponieważ rozdziela on parę jednopłciową dla ratowania świata.
W książce to Leonard poświęca siebie, a Eric i Andrew zostają razem, zrozpaczeni po stracie Wen, ale nienaruszeni jako para. To fundamentalna różnica, która zmienia przesłanie historii.
Podsumowanie
„Pukając do drzwi” to film, który balansuje między thrillerem psychologicznym, dramatem i horrorem egzystencjalnym. Zmusza widza do refleksji nad tym, czym jest wiara, miłość, poświęcenie i wolna wola. To historia, która pozostawia po sobie pytania, ale właśnie dlatego zostaje w głowie na długo po seansie.
O autorze
